“Mam, je stoort me, ik mediteer”

Zaterdagochtend was weer zo’n momentje. Veerle belde want ze had me iets te vertellen. Nog net voordat ze naar haar werk ging moest ze het toch echt even kwijt. Het ging over haar laptop. Gestolen in de auto. Samen met haar vriendje was ze in mijn auto op stap gegaan. Een hapje eten in Amsterdam. De auto veilig op een P+R aan de rand van de stad. Maar ‘veilig’ is een betrekkelijk woord. De auto niet op slot zetten nodigt proletarisch winkelen in een parkeergarage wel erg uit. Dus toen ze terugkwamen en de auto van het slot aantroffen wist ze al hoe laat het was. Bij het openen van de kofferbak zag ze het meteen. Haar mini laptop die eigenlijk gewoon in haar handtas mee de stad in had gekund was verdwenen. Dom, dom, dom, hoe voor de hand liggend kun je het hebben?

Hij voelde zich verantwoordelijk, want hij is degene met het rijbewijs. Zij voelde zich dom. Hij was boos op zichzelf. Zij gefrustreerd. Het is niet de eerste keer dat er dingen kwijtraken of gestolen worden. En die laptop had ze nodig voor haar werk, ze kon niet zonder. Haar gespaarde geld zag ze al verdwijnen in een nieuwe laptop. Zo wordt de kans om nog een mooie reis te gaan maken dit tussenjaar wel heel erg klein. Ze baalden, allebei. “Mam, ik word hier zo moe van. Die domme dingen die gebeuren, het kost allemaal geld en het is zo zinloos! Dit moet toch anders kunnen?”

Toen ze opgehangen had kreeg ik een briljant idee. Mijn bloed ging sneller stromen en het tintelde door heel mijn lijf. Een glimlach op mijn gezicht zei me dat ik hier iets mee moest doen. Als Willie Wortel met een lampje boven mijn hoofd ging ik aan de slag. Ik kroop achter mijn computer, pakte mijn telefoon erbij en voerde mijn plan uit. Een uitgelezen kans om iets uit te proberen wat ik jongeren zo graag gun. Ontspanning, focus en een betere concentratie. Mindfulness kan daar heel goed bij helpen.

Het lood in zijn schoenen was zwaar toen ze ’s avonds thuiskwamen. Na een diepe zucht kwam weer het hele verhaal, waarbij hij heen en weer wiebelde op de grijze gymbal die bij ons in de woonkamer ligt. Toen haalde ik voor ieder een pakketje tevoorschijn, ook voor mijn zoon die hier eigenlijk niets mee van doen had. Maar het voorstel wat ik ging doen kon ik aan hem niet voorbij laten gaan. Een pakketje met een meditatie en een vragenlijst. Als ze dertig dagen lang iedere dag mediteren en daar de lijst bij invullen krijgen ze alledrie een mooi bedrag.

Zijn ogen glinsterden en het wiebelen veranderde in gestuiter. Haar wenkbrauwen fronsten zich, ze vond het nogal een bizar voorstel. De rekenmachine werd erbij gepakt waarna drie paar ogen zich wijd opensperden van verbazing. Zo’n uurtarief heeft nog geen enkel bijbaantje opgeleverd, ze zouden wel gek zijn om dit niet te doen.. Na een wat beduusd moment riep hij “Yo, Veer, zeg ja! Dat geld van mij is dan zowiezo voor jouw nieuwe laptop!”

De volgende morgen trof ik haar aan, rechtop zittend in haar bed. Met oortjes in en haar ogen gesloten. De grijns op mijn gezicht ontging haar niet toen ik stiekem een foto maakte.

“Mam, je stoort me, ik mediteer.”