Pais en Vree in de stad

Peace. It doesn’t mean to be in a place where there’s no noise, trouble or hard work. It means to be in the midst of all those things and still be calm in your heart.

Deze tekst was de inspiratie voor de foto’s die Jessaréla Fotografie van mij maakte. Tijdens ons coachtraject bij de Boostfabriek was zij erg geïnspireerd door de stilte die ik op een bepaald moment uitstraalde met op de achtergrond de hectiek van het verkeer. Daar wilde ze wel iets mee zei ze, toen we bespraken hoe en waar ze die foto’s zou gaan maken. Toeval kan niet bestaan. Al jaren staat bovenstaande tekst bij mij thuis op de muur. Boven de bank, de plek waar ook al jaren veel jongeren kletsen, gamen en zelfgebakken taco’s eten. Met pubers in huis is er altijd wel wat te beleven. Dus die tekst temidden van al die hectiek brengt bij mij vaak een lach op mijn gezicht. Het herinnert mij eraan dat het niet stil hoeft te zijn om toch de stilte in mijzelf te voelen. En onbewust doet het misschien ook nog wat met mijn pubers en hun vrienden. Ik geloof graag in de kracht van het onderbewuste. Iedere ouder voedt zijn kind met dat wat hij belangrijk vindt, bewust of onbewust. Met deze tekst doe ik dat eigenlijk ook een beetje. Mezelf, ons gezin en bezoekers voeden met wat pais en vree in het hart. Niet alleen met kerst, maar het hele jaar door. Ik vind het een fijn idee.

Dus zo werd het idee voor de foto’s geboren. Midden in de stad, tussen alle hectiek zou ik stil gaan zittten, staan of liggen. Het klinkt zo heel gewoon. En eigenlijk was dat het ook, dankzij de deskundigheid van Jessaréla, die mij volledig op mijn gemak wist te brengen. Het waaide en het regende, we moesten regelmatig schuilen. Maar dat weerhield ons niet, we waren op missie! Zij met haar knieën in het natte gras, ik op mijn blote voeten op de koude tegels van het stationsplein. Samen liepen we door de stad en kwamen we mooie plekjes tegen. Oude deuren, beschilderde muren, metrostations en zelfs een prachtig uitzicht vanaf grote hoogte over de Erasmusbrug. Ik vouwde mij in een houding en zocht de stilte op, met om mij heen krioelende mensen, het belletje van trams en optrekkende auto’s. Het gaf een enorme kick! Wat was het een heerlijke dag. De wind ging liggen en de zon brak door. De mensen lachten en gaven ons een bemoedigende blik. Alsof onze vredesmissie iedere plek even vulde. De hele stad gevuld met pais en vree in het hart. Ik wens het niet alleen met kerst, maar het hele jaar door. Dat is toch een heel fijn idee?