Gedachten als regendruppels

Ik lig wakker. Een tijdje al. Buiten stroomt het van de regen. Ik luister naar het tikken van de druppels op het dak en tegen de ramen. Ik draai me nog eens om en concentreer me op mijn ademhaling. Dan val ik vast vanzelf weer in slaap.

‘Morgen heb ik een afspraak met een fotograaf. We gaan in de stad een fotosessie maken. Eerst nog naar de kapper. Beter zorg ik voor een goede paraplu anders kan ik net zo goed niet gaan. We mogen foto’s maken vanaf grote hoogte in het appartement van een vriend. Zo gaaf! Handig ook dat ik de was niet heb gedaan de afgelopen dagen. Volgens mij zijn al mijn zwarte hemdjes vies. Wat moet ik nu aan doen voor die fotosessie? Beetje spannend vind ik het wel, ik kan me heel ongemakkelijk voelen van al die aandacht voor zo’n camera. Zelf foto’s maken gaat me makkelijker af. Maar ook wel superleuk, Jessaréla maakt prachtige foto’s. Ik weet zeker dat ze er iets moois van maakt en dat we samen een leuke dag zullen hebben.’

Gedachten, allemaal gedachten…

Ik kijk op de klok, 2.23 uur is het. ‘Dat is wel erg vroeg om hier zo klaarwakker te liggen! Zal ik eruit gaan? Dan kan ik snel even de was aanzetten en heb ik een schoon zwart hemdje morgen voor die fotosessie.’ Ik geef mezelf op m’n kop. ‘Doe niet zo stom Jolanda, je gaat écht om 3 uur ‘s nachts de was niet aanzetten. Dan had je dat maar eerder moeten doen! Lekker belangrijk, over de was nadenken midden in de nacht. Ga slapen!’ Ik ben geïrriteerd. Een puberachtige opstandigheid welt in mij op. ‘Als ik de was wil doen midden in de nacht, dan mag ik dat helemaal zelf weten! Ik doe wat ik zelf wil!’

Gedachten, allemaal gedachten…

Naast mij hoor ik een rustige diepe ademhaling. En buiten stroomt de regen. Verder is het muisstil. Maar niet in mijn hoofd. Dat staat helemaal aan, klaar om alles kritisch te bekijken. Al die gedachten, het vraagt om een tegendraadse actie. Dapper zwiep ik m’n benen naast het bed.

Even later stap ik met mijn blote voeten op het natte tuinpad in de regen. Een volle wasmand onder mijn armen. Om de nachtrust van man en buren te sparen laat ik de klompen, die ik normaal gebruik om naar de schuur te lopen, maar staan. De tuintegels zijn nat en koud, ik voel de regen op mijn huid en de wind in mijn gezicht. In de schuur is het donker, het maanlicht schijnt zachtjes door het raam. Stilletjes vul ik de trommel, giet ik wat wasmiddel in het bakje en druk op de knop. Gehoorzaam doet het apparaat precies wat ik wil, zo op dit ongewone uur. En bovendien onthoudt hij zich van ieder commentaar. Tevreden volg ik mijn zwarte hemdje dat heen en weer geslingerd wordt. Morgen heb ik toch nog schone was. Blij ben ik, want ik heb iets heel ongewoons gedaan. Ik heb de was gedraaid om 3 uur ’s nachts.

De maan kijkt teder toe als ik met een grote glimlach door de regen terug over het tuinpad dans. Grote druppels vallen op mijn hoofd, mijn tenen spelen in de plassen. En mijn gedachten? Die onthouden zich van ieder commentaar. Ze hebben wel wat beters te doen. Ze stromen met de regen, vallen als druppels in de plassen en dansen met mijn tenen mee.

Binnen droog ik mijn voeten en loop de trap op. Tevreden leg ik mijn hoofd weer neer.