Vorige week schreef ik me in voor de video 10-daagse van de videovakvrouw. De stijl van haar video’s preekt mij erg aan en dit leek me een uitgelezen kans om iets beter kennis te maken met vloggen. Want ik vind het heel leuk om filmpjes van anderen te zien, mits ze iets te vertellen hebben natuurlijk. ‘Zou ik dat ook kunnen?’ vraagt een cel in mijn ene hersenhelft voorzichtig. Het is natuurlijk een gedachte, één van de vele gedachten die in mijn hoofd ronddwalen. ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’ zegt een cel in mijn andere hersenhelft. En daarnaast stuiteren er triljoenen hersencellen rond die er van alles van vinden zodat ik maar geen actie hoef te nemen. Zo gaat dat in het mensenbrein. Gedachten als ontelbare pingpongballen die heen en weer schieten.
Ik besluit om naar de Pippi stem te luisteren. Wat kan mij nou gebeuren als ik meedoe aan een gratis video challenge? De videovakvrouw helpt me door alvast leuke filmpjes te sturen waar ik enthousiast van word. En er is een besloten facebook groep aan verbonden. Zo gaat dat met zulke challenges, facebook is een plek waar je dan veilig en voorzichtig je probeersels kunt delen zodat je positieve en opbouwende kritiek kunt krijgen. Het principe is natuurlijk prachtig, door al dat delen gebeuren mooie dingen. Ook mijn blogs zouden zonder dit medium nooit zo vaak gelezen worden. Dus dankbaar schrijf ik mij in voor de groep.
Nu is facebook voor mij een broeinest van prikkels, waar ik nog altijd mijn weg in probeer te zoeken. Om te voorkomen dat ik overvoerd word heb ik dan ook geen facebook app op mijn telefoon staan. Dus toen ik na de eerste dag van de challenge inlogde op mijn laptop zag ik tientallen filmpjes in de besloten groep. Er waren nog meer mensen die naar hun Pippi stem geluisterd hadden, dat deed mij deugd! Zorgvuldig keek ik een aantal filmpjes, stuk voor stuk al heel indrukwekkend, en ik deed m’n best om ze te voorzien van positieve en opbouwende kritiek. Voor ik het wist was ik een uur verder. En had ik nog geen filmpje van mezelf gemaakt. Sterker, ik wist niet meer wat te doen. Dat is wat mij vaker gebeurt. Opgeslurpt door alles wat op mijn netvlies komt gaan mijn hersenen druk aan de slag met verwerken en duik ik maar op de bank met een kop thee. Het kost me zelfs moeite om weer uit te loggen.
Teleurgesteld in mijn terugval naar een oud patroon besluit ik de groep te laten voor wat het is en de filmpjes in mijn mailbox iedere dag trouw te volgen. Want de videovakvrouw doet het echt rete goed, ik zou zo bij haar op de koffie willen. Ze geeft goede tips, houdt het filmpje spannend en heeft een gevoel voor humor waar ik blij van word. Subtiel en duidelijk, zonder poespas, daar hou ik van. Zulke filmpjes zou ik dus ook wel willen maken. Maarja, zíj is de videovakvrouw. En ík heb een hersencel met een Pippi stem. Verschil moet er zijn, en dat is natuurlijk terug te zien in de kwaliteit van de video’s.
Na een paar dagen doe ik een poging. Want het stond tenslotte op mijn visionboard. ‘Laat jezelf zien zoals je bent’. Pippi houdt de poster springerig voor mijn gezicht ‘kom nou, dit is leuk!’
Ineens daagt het me. Niks geen facebookgroep voor mij. Ik heb de lezers van mijn blog. En ik heb pubers om mij heen. En die geven mij positieve en opbouwende óf duidelijke en directe kritiek, waar ik heel veel aan heb en super dankbaar voor ben.
En de videovakvrouw? Met een kop koffie in mijn hand kijk ik iedere dag trouw haar filmpje. Ze inspireert, brengt een lach op mijn gezicht en zet me aan tot actie. Ik ga haar graag eens bezoeken.
Benieuwd naar mijn allereerste filmpje? Klik hier!
Do what makes you feel alive 