“Mam, ik moet je iets vertellen”

“Mam, ik moet je iets vertellen”, als Veerle belt met deze boodschap ga ik er altijd even voor zitten.  Just in case, mocht de boodschap zo heftig zijn dat ik ervan door mijn benen zak, dan ben ik in ieder geval veilig..

Een paar jaar geleden kwam ze op een zaterdagmorgen thuis met een lijkbleek gezicht. Ze was uit geweest en in de stad blijven slapen, bij een vriendin voor zover ik wist. “Mam ik moet je iets vertellen”, zei ze toen ze binnenstapte. Mijn eigen gezicht vertrok net zo wit als dat van haar en de eerste gedachte spookte door mijn hoofd. Nog voordat ze iets gezegd had wist mijn hoofd al wat er aan de hand was: “Oh god, ze is zwanger. Wat nu?!” Mijn wijzere ik reageerde direct: “Rustig blijven Jolanda, ga zitten en luister!”.  Toen ik veilig zat hield ik mijn adem in en luisterde naar de boodschap.

“Mam, ik durfde écht niet naar huis te komen. Ik vind het echt zó erg! Mijn nieuwe leren jasje is gestolen!”

De kortsluiting in mijn hoofd bleef uit. Moeiteloos pakte mijn adem zijn ritme weer op. Veerle keek me verward aan toen ik mijn neiging om te juichen onderdrukte en in alle kalmte zei “Jeetje, dat is dom, hoe is dat gebeurd?” Zonder adem te halen vertelde ze haar verhaal. Dat ze uit was gegaan en het zo leuk was. Maar zó heet, dus dat ze haar jasje ergens had neergelegd. Oerstom natuurlijk, dat had ze nu zelf ook wel door. Een Goosecraft jasje zomaar in een hoek gooien. Een jasje waar je al jaren naar hebt uitgekeken. Gekocht in de uitverkoop, dat gelukkig wel. Maar nog steeds voor de prijs van een goede winterjas. Het is wel héél naïef om te denken dat er niet één persoon is die zijn kans grijpt om dit jasje gratis mee te nemen op een zaterdagavond.

Ze baalde. Enorm. Precies het jasje waar ze zo ontzettend blij mee was. Ze schaamde zich voor haar naïviteit. Ze was boos op zichzelf. En gefrustreerd dat ze nu weer opnieuw kon gaan sparen voor een ander jasje. Eentje van de H&M, nep en lang niet zo mooi als dat dure leren jack waar ze zo trots op was.

Zuchtend stond ze voor me. Ik keek haar begripvol aan, gaf haar een knuffel en zuchtte met haar mee. Wat had ik nog te zeggen? Het leek erop dat ze haar eigen boodschap heel goed begrepen had.

Ze zwaaide haar tas over haar schouder en liep de trap op. Toen ze uit het zicht verdwenen was ging ik er even voor zitten. Mijn hersenen maakten een vreugdedansje, mijn hart voelde licht en mijn mondhoeken reikten zo ver als mijn oren. Mijn gedachten hielden zich even helemaal stil. Verslagen, want ze werden niet serieus genomen. Lachend keek ik ze na. Wat nou, zwanger?!