Zonder Meer flexwerken

Ik ben aan het flexwerken. De tafel thuis is namelijk bezet. Zoonlief doet examen na de vakantie dus deze twee weken moet hij flink aan de bak. En de beste plek om zich te concentreren is aan de eettafel. En laat dat nou ook precies de plek zijn waar ik het liefst achter mijn laptop zit! Normaal gesproken laat ik mij natuurlijk niet zomaar wegsturen als hij zijn huiswerk moet maken. Maar voor een goede examenvoorbereiding doe ik graag wat concessies. Dus deze meivakantie ga ik met mijn laptop buiten de deur werken. Daar zijn laptops tenslotte voor gemaakt. Ik besluit om er gelijk een leuk project van te maken en heb mezelf voorgenomen om iedere dag mijn laptop in een ander koffietentje of lunchroom open te klappen.

Vandaag loop ik binnen bij lunchroom Zonder Meer in Oud-Beijerland. Als ik door de deur kom word ik met een warme knuffel begroet door de kok, een jongedame die ik een aantal jaren heb mogen begeleiden in haar proces naar zelfstandigheid. Ze springt enthousiast op als ik binnenstap en achter haar zie ik de glimmende ogen van een jongen die mij ook direct herkent als zijn vroegere begeleidster. Huppelend komt de ober naar mijn tafel met een lijstje waarop hij de bestelling kan aanvinken. Met veel aandacht zet hij een kruisje bij het plaatje van een cappuccino om even later een kopje zorgvuldig naast mijn laptop te zetten.

Het mooie aan deze mensen met een licht verstandelijke beperking vind ik dat de tijd niet lijkt te bestaan. Bij een ontmoeting is het net of ik ze gisteren nog aan het begeleiden was. Een gevoel van warmte en dankbaarheid vervult mij bij het zien van deze jongeren, die lange tijd onderdeel waren van mijn dagelijks werk. Nu mag ik ze bezoeken in hun gezellige lunchroom en tik ik de uurtjes weg met koffie en een broodje. ‘Anders’, maar Zonder Meer toch heel vertrouwd.