Kersttranen

Ik huil. Als ik de krant lees doe ik dat vaker. Zo vaak dat dat hier thuis de normaalste zaak van de wereld is. Het is de reden waarom ik hem soms ook gewoon dichtgevouwen laat en waarom nu.nl niet als app op mijn telefoon staat.

Vandaag huil ik om de zesjarige Tijn en zijn nagellak actie. Hoe ontroerend dat een zesjarig knulletje dat zelf zo ziek is een serious request actie voert voor zieke kinderen en heel Nederland aan de nagellak krijgt. Ik huil van ontroering. Maar niet alleen dat. Ik huil ook van verdriet. Het verdriet wat ik voel van het naderende afscheid. De ouders van Tijn zullen hem los moeten laten, ze hebben geen keuze. De allermoeilijkste taak die hen te wachten staat het komende jaar is niet het zorgen voor hun zieke Tijn, maar hem loslaten. Ik huil want ik zie een vader die zegt ‘het kan altijd nog erger, sommige kinderen worden niet eens zes jaar’. Ik huil omdat ik de kracht zie van een mens die boven zijn eigen verdriet uit kan stijgen. Een ouder die zijn kind steunt om er het allerbeste van te maken. Een ouder die het voorbeeld kan zijn voor zoveel andere ouders. Ik huil van bewondering. Een diepe buiging voor de ouders van Tijn. En een nog diepere voor Tijn zelf. En dezelfde diepe buiging voor alle andere kinderen en ouders voor wie het leven niet zo vanzelfsprekend is.

Lieve Tijn, ik wens jou de allermooiste kerst die je ooit gehad hebt. En ik wens je de meest liefdevolle dagen in het nieuwe jaar. Do what makes you feel alive. Helemaal tot aan het einde.

Je bent het waard. Iedereen is het waard.

Heb een liefdevolle kerst allemaal.

En knalrode nagels.

Steun serious request