Surf & Shark

Byron Bay is een surfspot en hippiewalhalla. Veerle wil hier graag leren surfen en ik stort me een hele week op yogalessen.

Een half uur na inchecken in het hostel hoort Veerle verhalen over haaien die de afgelopen week nog iemand aangevallen hebben. “Mam, haaien!!” Als oh zo beheerste moeder zeg ik dat ze zich geen zorgen hoeft te maken om vervolgens mijn weg naar de blonde surfdude bij de receptie te maken om daar het fijne van te weten. Heel geruststellend is hij niet. “Coming to Byron Bay not expecting sharks is like going to New York not expecting people.” Hij vertelt me dat de haaien simpelweg bij dit deel van de oceaan horen. Maar er wordt gepatrouilleerd, de kustwacht houdt in de gaten of ze niet te dichtbij komen en waarschuwen de strandwachten om mensen uit het water te halen. Maar, zo vertelt hij, de surfers zijn wel het meest kwetsbaar met hun surfpak aan. Zo lijken ze simpelweg teveel op vissen. De haaien vinden mensenvlees helemaal niet lekker maar weten pas het verschil tussen tonijn en mens als ze een hapje genomen hebben. Maar ik hoef me echt geen zorgen te maken, er is de afgelopen jaren maar een enkeling aan overleden. ”Your daughter will be fine, don’t worry, relax!!”

De nacht is lang. Ik lig te draaien in mijn bed en mijn hersenen maken overuren. En dat terwijl ik moe ben van de twee lange dagen reizen. De haaien laten me niet los. Veerle gaat vijf dagen surfen, wat is de kans dat ze gebeten wordt? En wat is de kans dat ze daaraan dood gaat? En als ze er niet aan doodgaat, hoe groot is het trauma wat ze eraan overhoudt? Ik wil niet dat ze gaat surfen. Ik ben bang, doodsbang. En naarmate de nacht vordert word ik alleen maar banger. Mijn gedachten gaan over in dromen. Ik zie poelen vol haaien en Veerle op een surfboard met allemaal vinnen om haar heen. Ze weet niet wat ze moet doen, ik zie de angst in haar ogen. En precies als een haai aanvalt schrik ik wakker. Het zweet gutst van mijn lijf.

In de schemer van waken en slapen zie ik onze prachtige reis als een draaikolk in een doucheputje verdwijnen. Zinloos, al het plezier is verdwenen. Verdriet krijgt de overhand. Hoe ga ik dit thuis vertellen aan iedereen die zoveel van mijn dochter houdt? Niemand gaat mij ooit vergeven. Ik ga mezelf nooit vergeven, voor altijd zal ik hiermee moeten leven.

“Ik heb mijn kind aan de haaien gevoerd”

Als Veerle wakker wordt heeft ze zin in haar avontuur. Voordat ze weggaat geef ik haar een extra dikke kus.

Tijd voor yoga.