De mooiste

Whitehaven Beach op de Whitsunday eilanden is het mooiste strand van de wereld, zo beweren ze hier tenminste. Nou, dat moeten wij nog zien… De Australiërs hebben namelijk nogal graag de grootste en de mooiste en bovendien hebben zij Koh Tao misschien nog nooit gezien. Het moet wel héél mooi zijn wil dit ons beeld van het mooiste strand overtreffen. Dus enigszins sceptisch stappen wij op een zeilboot vandaag. Er zijn hier heel veel toeristenboten en ze gaan allemaal naar dat éne Whitehaven Beach aan de andere kant van het allerlaatste eiland uit de kust, een paar uur varen. Geduld is dus nodig. En een zeeziekte pilletje. Want na mijn wiebelige ervaring op de boot in Cairns vorige week besloot ik nu wat beter voorbereid op pad te gaan.

Wegens gebrek aan wind wordt de motor van de “Southern Cross” gestart en pruttelen we met vijftien man aan boord richting Whitehaven Beach vanmorgen. De lucht strakblauw, het water kalm. Een perfecte dag voor op de eilanden en het rif. De horizon is bezaaid met plukjes land. Alsof de zee een puzzel aan het leggen was maar hem nooit heeft afgemaakt. We varen langs eindeloos veel verlaten strandjes, stroken wit en geel tussen de groene bossen. Vissen springen op uit zee, meeuwen laten krijsend van zich horen. Het water spat hoog op als de boeg van de boot in de golven duikt. We strekken ons uit op het dek en laten de vroege ochtendzon onze huid strelen. Het leven is best goed zo hier in de tropen.

Op de plek waar we na twee uur varen aanmeren is het zo druk dat we met moeite een parkeerplek voor onze boot kunnen vinden. Het strandje waar de kapitein ons heen brengt is niks bijzonders, wat stenen en rotsen en het water is zelfs een beetje vies. Het is een komen en gaan van kleine rubberbootjes die alle toeristen van en naar de grote zeilboten brengen. Om naar het beloofde strand te komen moeten we een eindje lopen. Als in een kudde gaan we met alle andere toeristen een pad op, de kapitein voorop. Het geeft me een onbehaaglijk gevoel, dit soort georganiseerde tours is precies waarvoor we normaal gesproken niet echt warmlopen.

Maar ineens is het daar. Uitzicht op Whitehaven Beach. Ik vergeet alle mensen om mij heen en wordt helemaal stil. De tranen springen in mijn ogen. Deze plek is zo mooi, ik heb nog nooit zoiets gezien. Schakeringen van blauw en groen, zand zo wit dat het pijn doet aan je ogen, schitteringen van het licht in de zee en water zo helder dat je zelfs vanaf het hoge uitkijkpunt een schildpad kan zien zwemmen.

Even later voelen we het fijne zand als zijde tussen onze tenen glijden en snellen de vissen weg als we een duik nemen in het kraakheldere water.

Ik geef toe, ze hebben gelijk die Australiërs. Dit is het mooiste.