Minnamurra

Minnamurra, aboriginal voor ‘heel veel vis’.

Aan de monding van de rivier op deze plek in New South Wales zorgen haar stroming en de getijden van de zee voor een overvloed aan vis. Tijdens eb kun je de rivier oversteken en over het verlaten strand langs de zee lopen. Er is altijd wind die waait, soms een warme en zachte waas die je gezicht zachtjes streelt, soms een straffe koudere wind die van je vraagt er stevig tegenin te lopen. Iedere dag heeft de wind zo zijn eigen humeur. Net als de zee, die de ene dag krachtig tegen de rotsen slaat en de volgende dag zijn golven rustig laat rollen. Stil is de zee hier nooit op deze plek aan de oceaan. Daarvoor is het hier te weids, te open en daarom is dit deel van de kust ook zo geliefd bij surfers.

Stel je voor dat deze plek bij jou om de hoek ligt en dat je iedere dag hier even langs loopt. De zon schijnt, je voelt de wind in je gezicht. Je hoort de golven omslaan en je ziet de zee voortdurend veranderen in alle kleuren blauw en groen. Iedere dag verbaas je je weer hoe mooi het hier is. Geen dag is hetzelfde. Net zoals je zelf niet iedere dag hetzelfde bent, zo lijkt deze plek het diepste van jezelf te weerspiegelen. De zee en de wind kennen je geluk, blijdschap, verdriet, je boosheid en liefde en reageren precies zoals je die dag nodig hebt. Soms stil met feestelijk blauw en het witste schuim, soms als een warme zachte deken die je troosten, soms met een agressie die alleen beantwoord kan worden met krachtige stappen om ertegenin te gaan. Deze plek weet je altijd te raken.

Deze plek, waar de zee reikt tot aan de horizon en je je waant aan het einde van de wereld, was kort mijn thuis zeventien jaar geleden. Ze kende mijn geluk en mijn blijdschap. Ze kende mijn verdriet, boosheid en mijn liefde. Ze wist mijn nog niet ontdekte geheimen en oordeelde niet. Ze liet mij gewoon zijn en omarmde me. Als een moeder die weet wat haar kind nodig heeft.

Vandaag kom ik terug. Ik hoor de golven tegen de rotsen slaan, zie het blauw en groen afsteken tegen het witte zand en voel de wind in mijn gezicht. Ze omarmt me, ze heeft op mij gewacht. En het voelt of de tijd heeft stilgestaan. Maar zij weet beter, voor haar heeft de tijd nooit bestaan. Ze is er gewoon en zal er altijd zijn.

Dankjewel wind, dat je mij hierheen bracht.

Dankjewel zon, zee en maan.

Dankjewel hemel en aarde.

Mamma

Minnamurra

Dankjewel