Memorylane

Singapore. Precies 19 jaar geleden kwam ik hier wonen. Jong, net van school en zwanger. We woonden midden in het centrum. Als je de deur uitliep stapte je zo in de shoppende menigte van Orchard Road. Het was druk en altijd warm, iedere dag drieendertig graden, strakblauwe lucht.

Mijn zwangere lichaam had er moeite mee. Met een groeiende buik, handen als die van een bouwvakker, voeten die alleen in de sufste slippers pasten en borsten waarvoor ik gelukkig één winkel vond met bh’s die hun omvang konden bevatten, slenterde ik door de stad van airco naar airco. Ik sprak af met andere zwangere vrouwen, zat op zwangerschapsgym en -zwemmen en bereidde me met breinaalden in mijn handen voor op de komst van ons allereerste kindje. En in het weekend probeerden we zo veel mogelijk de stad te ontvluchten. We wandelden in de parken langs de rand van de stad waar de aapjes vrij rondliepen, bezochten de dierentuin of namen de boot naar één van de eilanden in de buurt. En toen Veerle geboren was deden we hetzelfde. Niet te lang in de hitte, dat is voor pasgeboren baby’s niet goed zeiden ze in het ziekenhuis, waar de babykamer wel een koelcel leek. Dus ook thuis draaide de airco op volle toeren en in de stad vermeed ik verstandig de brandende zon.

Nu 19 jaar later zijn we weer terug in Singapore. En hoewel ons appartement en de straat waar we woonden nog hetzelfde is herken ik naast twee shoppingmalls op Orchard Road werkelijk niets van de stad. In de hitte lopen we door Chinatown naar ons hostel en ik kijk mijn ogen uit. Het is hier zo leuk, volgens mij ben ik hier nog nooit geweest! We lopen langs de rivier en zien de schattige oude restaurantjes met terrasjes aan Boat Quay, omringd met torenhoge flatgebouwen. Op iedere hoek is er weer een ander architectonisch hoogstandje wat ons in het oog springt. Dakterrassen met koepels, groene tuinen op grote hoogte, bijzondere constructies en asymmetrische lijnen. ’s Avonds weten we niet wat we zien als we door de verlichte stad lopen. Een lift brengt ons naar de 57^ste verdieping van het ultramoderne Marina Bay Sands, een hotel van drie flatgebouwen met daarbovenop de vorm van een enorm cruiseschip, alsof het zo uit zee omhoog geduwd wordt. Eenmaal boven worden we allebei stil. Zo’n skyline hebben we nog nooit gezien. Met mijn camera in mijn handen probeer ik vast te leggen wat ik allemaal zie. Een lichtshow in gordijnen van water, lichtgevende bomen, glazen koepels met tuinen, talloze boten op de zee, flatgebouwen in alle kleuren, een voetbalveld in het water, muziek in de verte en een toren waarvan het carillon ineens doet denken aan thuis.

Het is teveel, mijn camera en ik kunnen het niet bevatten. Ineens voel ik tranen, ik ben overdonderd. De stad waar mijn dochter is geboren, is er één als geen andere.

Net zoals zij.