Godinnenpracht

Ze had er even niet zoveel zin in. Veerle wilde eigenlijk het liefste haar eigen huis, haar eigen bed, haar kast met kleren en haar vriendinnen om mee uit te gaan. Ook dat hoort erbij als je op reis bent. Twee maanden van huis en steeds in andere bedden slapen, andere mensen ontmoeten, andere taal spreken, anders eten. Alles is al vier weken anders voor ons. Alles, behalve onze kleren. En laat dat nou precies zijn wat Veerle graag een paar keer per dag anders wil. Verkleden, in de spiegel kijken, omdraaien, weer uitkleden, alles op bed gooien en weer in de kast graaien om het volgende shirtje of bloesje te proberen. Hakken die in de hoek gegooid worden, gympen die toch beter zitten, slippers die je zo aan kan schieten. Dat is thuis zijn voor Veerle. En ook al zien onze rugzakken er direct na inchecken in een hostel gelijk uit als een omgekeerde kledingkast, voor een jongedame als Veerle is het echt oersaai om geen keuze te hebben.

Dit bedacht ik me allemaal toen ik in mijn eentje door Little India in Georgetown liep die avond. Het was druk, er was een feestje gaande. Voor de hindoetempel liep een rij met mensen langs een buffet en schoof iedereen aan lange tafels bij elkaar. Er werd gepraat en gelachen, er klonk harde muziek uit oude luidsprekers op straat. Ik zag vrouwen in de kleurigste sari’s met blinkende sieraden, hun gezichten mooi opgemaakt. Ze straalden als godinnen met al hun pracht.

En ineens wist ik wat Veerle nodig had.

De volgende dag stapten we een sari winkel binnen. De mevrouw keek ons wat verbaasd aan toen ik haar vroeg wat we wilden. Maar na wat uitleg begon ze enthousiast stoffen uit te zoeken die ons zouden passen. De diepgroene sari die Veerle zo mooi vond werd zorgvuldig om haar lichaam gewikkeld. En ook ik werd gehuld in zes meter lange stof van rood en groen met gouden siersels. Terwijl we aangekleed werden vertelde de vrouw over haar leven, haar dochter die zo graag fotograaf wilde worden en haar huis dat verbouwd werd. “You are so lucky to come today, I have been closed for a month and this is the first day I am open again!” Vol enthousiasme zocht ze sieraden bij onze outfit. We keken in de spiegel en poseerden in het tl licht van de winkel. En de dochter maakte trots foto’s met onze camera.

Het was anders, daar in dat kleine winkeltje van Penang. Anders maar zo vertrouwd. Met alle hartelijkheid en warmte van deze mensen voelden we ons even helemaal thuis. Het enige dat ècht anders was, waren de kleren.

Precies wat Veerle nodig had.