Moeders wil…

“What time is your flight, Madam? Shall we order you a taxi?” De vriendelijke receptioniste kijkt wat verbaasd als we haar zeggen dat we geen taxi nodig hebben. “Thank you but we don’t have a flight, we don’t need a taxi”, maar die zin ontbreekt in haar ingestudeerde Engelse vocabulaire. “No taxi” is wat ze wel verstaat, maar ze kijkt ons vol onbegrip na als we onze rugzak achterop slingeren en de straat oplopen. Een rode pick-up truck stopt direct om onze tassen in te laden. Maar niet voordat we onderhandeld hebben over de prijs. Ik ben nog steeds geen kei in afdingen, maar de prijs die deze man noemt is zo hoog dat we net zo goed het aanbod van de receptioniste hadden kunnen aanvaarden. Zonder moeite gaat hij akkoord met 100 baht minder. Hmm, dit zegt mij dat we nog steeds de hoofdprijs betalen. Maar hé, deze man brengt ons naar de andere kant van het eiland voor een tientje, prima toch?

De pier is onze bestemming. En we hebben geluk. Er zijn nog tickets voor de ferry naar het vasteland vandaag. En een uur later zitten we ingesmeerd met factor dertig op het dek van de boot, onze benen bungelend over de railing. We hebben een snelle boot genomen, eentje die ons in 4 uur naar Chumphon vervoert waar we de nachttrein willen pakken naar Maleisië. Ook dat ticket hebben we nog niet geboekt. We hebben steeds gemerkt dat er nog voldoende plek is overal in deze tijd van het jaar. Dus we zijn steeds relaxter geworden in het vooruit plannen. Al drie weken zijn we op stap en iedere dag bekijken we weer wat het leven ons brengt. We leren snel hier van de Thaise levensstijl!

De zon brandt op onze benen en het zoute water spat in ons gezicht als we met hoge snelheid door de golven glijden. De boot voert ons langs de mooiste eilanden in het Angtong National Marine Park. We zien verlaten strandjes met het witste zand en water in alle tinten blauw en groen. Na anderhalf uur leggen we aan bij een oud piertje in een baai met meer palmbomen dan we ooit hebben gezien, het helderste water en vissen in alle kleuren, Koh Tao. Houten hutjes op palen lijken zo uit de zee zijn opgerezen en leunen ontspannen tegen de grillige rotswanden.

We twijfelen of we op de boot zullen blijven. Het is hier zo mooi, deze plek kunnen we toch niet laten schieten?! Veerle staat op het punt om uit te stappen en kijkt me beteuterd aan als ik voet bij stuk hou. We gaan door naar Maleisië, er wacht ons nog zoveel meer moois! Als de boot weer verder gaat spreiden we onze handdoek uit over het verlaten dek en de deining over de golven vervoert ons in een diepe slaap.

Eenmaal in Chumphon hebben we minder geluk. De trein is vol, we moeten wachten tot morgen. Veerle kijkt me wat geïrriteerd aan. “Zie je wel, we hadden op Koh Tao moeten blijven!”