De yogalessen zijn pittig. Intens. We krijgen les van ervaren teachers die zichzelf met hun sterke lichaam in de moeilijkste houdingen kunnen brengen. Terwijl ze ons in de juiste houdingen helpen verkondigen ze dat waar yoga echt over gaat. “Respect yourself, you are exactly where you need to be at the moment. Accept and relax..”
Dat lukt me hier niet altijd even goed. Het uitzicht is schitterend. De yogasala is een grote witte tent boven op een berg met uitzicht over de zee. Terwijl de yogadocente de pose voordoet zie ik achter haar een zeilboot varen. En hé, zie ik daar ook een dolfijn? Het kost me meer moeite dan anders om mij te focussen als ik op één been sta. Een focuspunt dat het perfecte plaatje is blijkt een stuk minder goed te werken dan een knoest in het hout op de vloer schuin voor me. En bij een retreat ben ik gewend om mezelf er helemaal aan te wijden en thuis even helemaal achter me te laten. De telefoon gaat uit, ik doe niets anders dan yoga, mediteren, zingen, eten en slapen. Zelfs praten doe ik het liefste niet tijdens zo’n retreat. Hier is dat anders. Veerle en ik delen uitgebreid onze ervaringen over de yogalessen en hebben contact met het thuisfront via de wifi die hier overal perfect werkt. Ik merk dat dit niet de verdieping geeft die ik anders zou zoeken, maar hé ik ben hier met mijn dochter! Dat alleen is toch al geweldig? Bovendien, we zijn al op reis dus ik heb alles thuis al achtergelaten. En leven in het moment lukte ook al.
Tot ik hier kwam. Want wat zijn sommige houdingen toch moeilijk. Vanaf de eerste les voel ik me een beginner. Sterker nog, ik voel me niet zo, ik bèn het gewoon. De overtuiging, die mij de rest van ons verblijf hier behoorlijk belemmert. Ook dit ben ik gewend van een retreat. Ik doe al zoveel jaren aan yoga maar ben vergeleken met andere yogi’s een stijve plank . En hier tussen alle yogafanaten wordt me dat flink onder de neus geschoven. Frustratie is een emotie die continu naar de oppervlakte komt. En toch merk ik dat er iets is veranderd. Waar ik op andere retreats mezelf niet wilde laten kennen, waardoor ik me na 1 dag zo beroerd voelde dat ik alsnog door de mand viel en door een nog dieper dal ging dan had gehoeven voordat ik weer bergopwaarts ging, lijk ik mijn grenzen nu beter te voelen en te respecteren. Ik hoef geen circusacts te doen, ik hoef mezelf niet te bewijzen, ik mag gewoon toegeven als ik voel dat het genoeg is. “Luister naar je lichaam”, zei mijn innerlijke stem steeds. Iets wat ik zelf in mijn lessen niet vaak genoeg zeggen kan. Ik hoef niet door het zwartste stof om een goede yogi te zijn, met het respecteren van mijn grenzen ben ik dat juist meer.
Tijd voor savasana.
Do what makes you feel alive 