Duizend kusjes voor jou

Sinds ik terug ben van vakantie dient het dagelijks leven zich weer in volle vaart aan. Met leuke dingen, prachtige dingen! Ik heb alweer fijne yogalessen gegeven waarvan twee aan zeventig leerlingen op een middelbare school. Wow, wat was dat prachtig! Ik wil er graag over schrijven. Zoals er zoveel dingen zijn die ik meemaak waar ik graag over wil schrijven. Dus terwijl ik wat mijmer in mijn hoofd hoe ik er woorden aan ga geven, gaat het dagelijks leven door. Met nog meer leuke dingen. Een fijne ontmoeting, een tekenworkshop, een surf- en yogadag, de start van mijn online meditatie week en een heel ontroerende vraag. Allemaal dingen waar ik zo graag over wil schrijven. Maar er is maar één gebeurtenis waar ik nu écht over kan schrijven. En toevallig eentje die heel verdrietig is. ‘Moet je je nu echt als doemdenker presenteren?’ Zegt het ene stemmetje in mijn hoofd. ‘Nee’, zegt het andere stemmetje. ‘Maar dit verhaal verdient het. Het móet verteld worden. Want misschien helpt het. Misschien helpt het diegene die het nu zo hard nodig heeft. Aandacht, liefde, vriendelijke woorden en weet ik hoeveel kusjes.’

Het is vrijdagmiddag als ze haar zwarte gympen aandoet om nog even te gaan hardlopen met een vriendin. Het kan nog net, zo voor de kinderen uit school komen. Het sporten doet haar goed. Ze is slank, gezond, ze blaakt van de energie. En met z’n tweeën is het nog gezellig ook. Samen rennen ze de deur uit, richting het water. De lucht is blauw met een stralende zon, het is een prachtige zomerdag.

Ik zit te lunchen op een terras met een collega. Ook al hebben we elkaar een jaar lang niet gezien, het voelt alsof het gisteren was. Wat is het leuk om weer even bij te kletsen. We praten over de dingen die ons bezighouden, vakantie, werk, liefde, kinderen, dat soort dingen. De lucht is blauw met een stralende zon op deze prachtige zomerdag.

Ineens klinkt er een doffe knal en een schrijnende mensenkreet. Vlak voor onze neus, voor de deur van het restaurant, staan twee auto’s stil en rennen er mensen uit. Ik spring op en ren ernaartoe. Als ik bij de stilstaande auto’s kom zie ik mensen in paniek en een vrouw op de grond. Ze gilt van de pijn. ‘gelukkig, ze leeft nog’, denk ik. Ze heeft haar bovenbeen beet en laat haar onderbeen bungelen. Dan zie ik het. Bij haar enkel steekt het bot van haar scheenbeen uit en haar voet hangt er los onder, een beeld wat zo in een horrorfilm past. In een flits legt een dame haar tas onder de voet en pakt haar onderbeen beet. Ik ga achter de vrouw op de grond zitten om haar te ondersteunen. ‘Ademhalen’, dat is het enige wat ik kan denken, ‘blijf ademhalen’. En dat is precies wat ik tegen haar zeg. ‘Ik ben bij je, ik adem met je mee, focus op je ademhaling.’

Iemand anders begint tegen haar te praten. Hoe heet je? Waar woon je? Heb je kinderen? Ze is gelukkig helemaal bij bewustzijn. Kim heet ze en ze is zelf verpleegkundige. Rap vertelt ze wie ze is, waar ze woont, wanneer ze geboren is en hoe haar kinderen heten. Ze weet duidelijk van het klappen van de zweep en is op dit moment haar eigen zuster. ‘Het doet pijn, heel veel pijn’ zegt ze. Ik heb mijn arm om haar heen en mijn hand zit bij haar gezicht. Als ze haar mond tegen mijn pols zet ben ik even bang dat ze haar tanden erin zal zetten om de pijn te verbijten. Maar nee, ze kust me. Ze geeft mijn hand weet ik hoeveel kusjes, alsof ze de pijn niet meer zelf ervaart maar mij er juist voor aan het troosten is. Wat een bijzonder mens heb ik hier in mijn armen, zo zacht, zo liefdevol, zo sterk! Als ze zich ervan bewust wordt zegt ze ‘oh sorry, ik zit je gewoon te kussen!’

Al gaf ze me duizend kusjes, deze vrouw verdient alles wat ze nodig heeft om de pijn te verzachten. Ik aai haar blonde haren en vertel hoe goed ze het doet, hoe mooi ze is en zo dapper. Als ik nog eens richting haar voet kijk zie ik haar zwarte schoen vol met bloed. Een dame geeft haar sjaal die ik stevig om haar bovenbeen bind. Haar gezicht wordt witter en witter. ‘Blijf ademhalen’, zeg ik. Op de achtergrond horen we de ambulance, de verlossing is nabij. De verpleegkundige brengt haar onder narcose en ze valt in mijn armen in slaap. Verlost van de pijn, wat een opluchting! Als ze op de brancard ligt geef ik haar een dikke kus op haar wang. Mijn taak zit erop. Voor haar begint een nieuwe reis. Eén van operaties, veel pijn en een lang herstel.

Ze verdient het, dit verhaal. Want misschien helpt het haar. Lieve, mooie, dappere Kim. Ik wens je veel aandacht, liefde en vertrouwen dat het goed komt. Ik wens je vriendelijke woorden en heel veel kusjes.

Hier zijn duizend kusjes voor jouw zere been. Duizend kusjes voor jou.

Blijf ademhalen. Je bent dapper, je bent mooi, je bent prachtig.