Vegetariër

Ooit een colonne mieren gezien die stilstaat? Een hele rij die ineens bevriest? Ik niet. Vol bewondering staar ik naar de marcherende beestjes onder mijn campingstoelpoot die broodkruimels als boomstronken op hun rug dragen. Ik ken geen ijverigere beesten dan mieren. Slim ook zijn ze. Soms lijkt er een opstopping te ontstaan als er één tegen een steentje aan loopt en botsen er een aantal ploeggenoten achterop. Maar nooit ontstaat er zoiets als een file. De mieren weten dat er oneindige wegen naar Rome zijn en banen zich moeiteloos een nieuw pad om hun nest te bereiken. Wij mensen kunnen nog veel leren van deze slimme ijverige beestjes.

Wie verzint het nu om op zwarte zaterdag door Frankrijk te rijden? Tot aan de horizon zie ik glimmende autodaken als mieren in een rij. Achter mij hoor ik het geronk van vrachtwagens. Hier en daar staat een kokende auto langs de weg. Het navigatiescherm geeft 43 graden aan. Wat ben ik blij dat de airco pas is gemaakt, zonder zouden we deze barre tocht vast niet overleven. In de auto’s naast ons zie ik gelaten bestuurders, berustend in het lot wat ze beschoren is. Mieren zouden het anders doen. Moeiteloos zouden ze zich om de opstopping heen manoeuvreren om al lopend een hele nieuwe weg aan te leggen. Maar wij zijn geen mieren.. Ik troost mij met de gedachte van een glas rosé aan een azuurblauwe zee. Volgens de navigatie zijn we daar over anderhalf uur, maar mijn vertrouwen in dit systeem is vandaag geheel zoekgeraakt. Drie uur geleden gaf hij hetzelfde aan.

Een vrachtwagen vol vee kruipt langs. Naast mij zie ik honderden koeien in een kooi op weg naar het slachthuis. Voor hen geen airco in deze 43 graden. Noch het uitzicht op een azuurblauwe zee en een glas rosé. Nu zullen koeien geen van deze gedachten met mij delen en zal de zoute zee noch een glas wijn hen beroeren, maar het mag toch overduidelijk zijn dat het uitzichtloze bestaan vanuit die vrachtwagen voor hen een kwelling is. Steeds als we optrekken en de truck weer voorbijkomt kijk ik in donkerbruine zachte ogen die de zinloosheid van het leven uitstralen. Over een paar uur is het voorbij, dan zijn ze verlost van deze verzengende hitte. Verlost van dit doelloze leven. Om monden te vullen van gulzige vakantievierende mensen aan de azuurblauwe zee. Ik voel me schuldig, want ik ben er één van. Ook al koop ik zoveel mogelijk biologisch vlees, ik kan niet ontkennen dat ook ik de oorzaak ben van het dierenleed wat ik nu aanschouw.

Het is tijd. Tijd voor een besluit. Als we weer optrekken en ik voor de zoveelste keer in die donkerbruine zachte ogen kijk doe ik ze een belofte. Voor mij geen vlees meer. Vanaf nu ben ik vegetariër.