Wie(t)ademt

Ik ben in Amsterdam. Een opleiding tot mindfulness trainer heeft mij hier gebracht. De eerste weken van het nieuwe jaar zijn niet alleen met goede voornemens begonnen maar ook gelijk met een passende actie. Tijd om weer wat nieuws te leren. Tijd om mijn yogalessen uit te gaan breiden met mindfulness trainingen. Ik heb er niet alleen veel zin in, de reiziger in mij wordt ook enthousiast van de rugzak die ik voor deze reis weer tevoorschijn heb gehaald. Met een glimlach op mijn gezicht haalde ik hem uit de grote kist op zolder. Alsof ik een vriend ontmoette waar ik nog maar pas afscheid van had genomen. Dit snelle weerzien kwam onverwachts, dat hadden we beiden niet gedacht!

Het opleidingscentrum ligt in hartje Amsterdam. Acht dagen lang tot 17.30 les vond ik een hele goede reden om een slaapplek te zoeken. Heen en weer reizen leek mij niet erg mindfull. Bovendien ben ik een hostel expert geworden door onze reis. Ik draai mijn hand niet meer om voor een slaapzaal met tien stapelbedjes.

De opleiding leert mij om mindfulness trainingen te kunnen geven. Een concept wat mensen in acht weken leert om meer grip te krijgen op hun leven. Niet door ze te leren wat er moet veranderen. Maar juist door ze te leren om te gaan met alles wat er is. Of het nu verdriet is, blijdschap, pijn, zorgen of ander ongemak of emotie. Door bewust te leren ervaren wat er op dit moment is kun je beter om leren gaan met emoties, gedachten en lichamelijke ongemakken. Mindfulness is een aandachttraining zonder zweverigheid. Aandacht voor wat het lichaam ervaart, aandacht voor de zintuigen, aandacht voor alle gedachten die langskomen. Gedachten waarvan iedereen wel zou willen dat ze ooit eens zouden stoppen. Daar is niets zweverigs aan.

Hoe je dat doet? Eigenlijk is het heel erg simpel. Want we hebben allemaal een anker, de adem. Iets wat je altijd bij je hebt en waar je altijd op vertrouwen kan. Iets wat je leven lang niet stopt en jou nooit in de steek laat. Als je je bewust wordt van je anker wordt het leven een heel stuk lichter. Want je kunt het uitgooien en binnenhalen waar je ook maar wilt. Gewoon ademhalen dus, zo simpel is het. Je adem als anker.

Dat leer ik hier dus in Amsterdam. Met op iedere hoek een coffeeshop. De stad waar iedere toerist heen gaat om eens een joint te proberen. De stad waar je geen teug adem kan halen zonder wietlucht. De stad waar geen enkel hostel die geur buiten kan houden. Dus ook hier niet. Ik lig op een slaapzaal met twee Amerikaanse meiden, ze zijn vriendelijk en héél ontspannen. Een diepe intense geur vult de kamer. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik de wietplanten zo uit hun rugzak groeien. Ze hangen wat in de hoek van hun bed naar hun scherm te staren. Op hun hoofd een koptelefoon. Terwijl ik zit te schrijven vallen zij al in slaap.

Het belooft een rustige nacht te worden. Een betere oefenplek voor wat ik aan het leren ben kan ik me niet bedenken. Ik gooi mijn anker uit, wietlucht of niet. Just keep breathing.