365 dagen dankbaar

Nietsvermoedend stap ik in de trein op den haag HS. Ik had in Rotterdam de sprinter maar alvast genomen want alle treinen hadden vertraging. Zo was ik in ieder geval al een stukje dichter bij Amsterdam. Terwijl alle mensen uit de trein stappen kies ik een plaats prinsheerlijk in zo’n vierzitter. Jas uit, koffie in mijn handen, krantje erbij. Een beter begin van de laatste 365dagen-dag kan ik me niet bedenken.

Tot er wat gekraak uit de speakers komt. ‘Test, test’, klinkt het, alsof het de eerste keer is dat de conducteur dit systeem gebruikt. Misschien is dat ook wel zo, is hij vandaag net begonnen aan zijn nieuwe baan. Niet de meest perfecte dag om te starten bij de NS. Want op deze vroege winterdag moet hij melden dat de trein niet verder rijdt vanochtend. En niet alleen deze, nee, geen enkele. Wat een domper.

Met de nog dampende koffie en een half chocoladebroodje uit mijn mond trek ik mijn jas weer aan en pak ik mijn tas. Wat nu? In gedachten verzonken sta ik op het overvolle perron. Precies op deze laatste 365dagensuccesvol-dag wilde ik zó graag op tijd zijn. Ik wilde zó graag nog één keer het mooie lied van Evelien horen dat ze altijd zingt aan het begin van het programma. Het lijkt erop dat ik dat toch echt ga missen. Shit. Hoe zat het ook weer met tegenslagen? Dat hebben we dit coachingsjaar toch óók geleerd? ‘Dankbaar zijn’, daar gaat het om. Ook voor tegenslagen, want die leren je uiteindelijk ook iets. Hmm, heel dankbaar voel ik me nog niet. Maar goed, zolang er van paniek geen sprake is, leg ik me er maar bij neer. Blijkbaar is het niet de bedoeling dat ik op tijd ben voor Evelien vandaag.

Ineens voel ik een tik op mijn schouder en ik kijk op. “Jaaaaa, zie je wel”, roept Ingrid, ”ik dacht al dat jij het was Jolan!” Als mensen mij Jo of Jolan noemen dan vliegen ze altijd recht mijn hart in, ongeacht wie ze zijn of wat ze ooit gedaan hebben. Jo of Jolan hoort bij mij, hoort bij vertrouwd, bij thuis, bij mijn ouders, mijn zus, bij de plek waar ik opgroeide, bij alles waar ik mij vroeger gewoon goed bij voelde. Blijkbaar, want zo heb ik daar eigenlijk nog nooit over nagedacht.

Ingrid heb ik aan het begin van dit coachingsjaar leren kennen. Ik zat een keer naast haar en we deden een oefening samen, we voegden elkaar toe op facebook en we gaven elkaar de 365 hug als  we elkaar tegenkwamen. Veel gesprekken hebben we niet gevoerd. Maar Ingrid deed mee aan mijn meditatiechallenge deze zomer. Ze keek dus een maand lang online naar de ochtendkreukels in mijn gezicht. En ze volgde trouw mijn blog tijdens onze reis de afgelopen maanden. Dus voor Ingrid ben ik ‘Jolan’ en dankbaar volg ik haar naar het koffietentje dat tjokvol zit met andere gestrande reizigers. Iedereen zoekt op zijn telefoon wat de beste weg naar Leiden of Amsterdam is. Wanneer kunnen we verder? Wat moeten we doen? Als blijkt dat er de komende uren echt geen trein meer rijden gaat, de taxi’s niet meer beschikbaar zijn en het tram- en buspersoneel aan het staken is komen we ineens op een briljant idee.

Tien minuten later stappen we in de auto van Greenwheels. Zo’n rode. Net zo rood als de shirtjes en het logo van 365dagensuccesvol. Ingrid en ik hebben de grootste lol met deze autodate. We lachen, we kletsen, we voelen ons geweldig. Een verrassender begin van deze laatste 365 dag kunnen we ons niet bedenken.

En Evelien? Die hebben we nog helemaal niet gemist. Ze zingt pas aan het einde van de dag, als afsluiter, de klap op de vuurpijl. Als ik ‘s avonds de rode auto weer terug naar Den Haag rij klinkt haar prachtige stem nog na in mijn oren.

Dankjewel David en Arjan, dankjewel team, dankjewel jaargenoten.

Jullie hebben mij veel geleerd.