Een aantal jaren geleden was Niels Geusebroek net niet de winnaar geworden bij de The Voice. Na een intensieve tijd met veel media aandacht leek hij ineens weer een anonieme muzikant te worden. Maar Niels had dromen. En hij wist hoe hij ze aan ging pakken. Door gewoon te doen wat hij leuk vond: muziek maken. Hij bood zich aan als huiskamermuzikant. De school waar mijn kinderen op zaten huurde hem in. Dus zo kwam het dat ik op een vrijdagavond samen met een handjevol ouders en evenzoveel kinderen in de toneelzaal van de school zat. Niels zat in het midden met zijn gitaar, opgesteld tussen de vilten poppenfiguurtjes en bloemen van de seizoenstafel. Hij zong de liedjes die de kinderen kenden van The Voice en hij vertelde over zijn muzikale avonturen. Ouders en kinderen hingen aan zijn lippen. Sommigen aaiden zijn gitaar of mochten hem even vasthouden. Met oprechte aandacht voerde hij de kinderen mee in zijn muziek. En niet alleen wij maar ook hij genoot zichtbaar van iedere minuut. Het laatste nummer was zijn nieuwste en hij liet het met trots aan ons horen. Uit zijn gitaar kwam een akoestische versie van ‘Year of Summer’ als begeleiding van zijn prachtige stem. De kinderen waren muisstil en menig ouder pinkte een traantje weg. Wat was het een bijzondere avond daar met Niels bij ons op school. Dankbaar namen we afscheid van hem en we wensten hem veel succes voor de toekomst.
Het was nog geen jaar later dat ‘Year of Summer’ een hit werd. Niet de akoestische, maar de hardcore versie die het hele land deed meeslepen. En toen hij ‘Take your time girl’ schreef op de hartslag van de ongeboren baby van nieuwslezeres Hannelore op radio538 hield ik het niet droog. Zo’n mooi gebaar kan alleen maar uit een prachtig hart komen.
Donderdag werd ik verrast met een kaartje voor zijn concert in Rotown. Na een prachtig voorprogramma van de getalenteerde Maya Shanti en haar violiste liet Niels met zijn band de nummers van zijn nieuwste cd ‘Wildfire’ horen. Hij schitterde op het podium, uitgelicht met kleurige lampen, ondersteund met de beste versterkers en cameramannen die iedere minuut vastlegden. Na een paar nummers trok hij de stekker uit zijn gitaar en stapte hij van het podium midden tussen het publiek. Pal naast ons begon hij te spelen. Geen microfoon, geen versterker. Gewoon puur Niels, net zoals toen op die vrijdagavond bij ons op school. Niet alleen wij maar ook hij zelf genoot van iedere minuut. Zijn bandleden voegden zich en met slagstokjes, tamboerijn en fluit stonden ze als troubadours tussen het publiek. Terug op het podium was het tijd voor het babyliedje. En nu hield Niels het niet droog. Zichtbaar geëmotioneerd bedankte hij het publiek voor deze mooie avond.
Na afloop was er tijd voor handtekeningen. Een jongetje stond in de rij met zijn drumstokken. De ogen van Niels glinsterden en hij nam uitgebreid de tijd om ze te signeren en een persoonlijke boodschap te schrijven voor deze jonge fan. Zo’n mooi gebaar kan alleen maar uit een prachtig hart komen.
En zulke mooie muziek ook.
Do what makes you feel alive 