De accu – Chi

Onze intensieve roadtrip door het door bosbranden geteisterde Australische landschap heeft zijn tol geëist. Ik ben moe en heb hoofdpijn. Het urenlange autorijden en slecht slapen op een veldbed in een koude tent doet mijn lichaam protesteren. Na een lange vlucht naar Singapore is het tijd om even goed uit te rusten. Daar hebben we twee hele dagen voor. We zijn op weg naar huis.

Hier in Singapore weten we welke metro we moeten hebben, waar we een kaartje kopen en welke kant we op moeten lopen. In het hostel waar we een maand geleden ook sliepen worden we met open armen ontvangen. In de late uren van de avond hebben ze op ons gewacht. Na twee maanden steeds weer andere slaapplekken en nieuwe mensen ontmoeten voelt dit als thuiskomen. De bedden hier zijn zalig. De slaapzaal met maar vier bedden telt geen wiebelige krakende stapelbedden, maar ruime stevige moderne capsules waarin je je in een ouderwetse bedstee waant. Met het rolgordijn dicht ben je helemaal in je eigen wereld. Precies wat ik nu nodig heb.

Als ik ‘s ochtends wakker wordt na een heerlijke nacht slapen is mijn hoofdpijn erger geworden. Het verbaast me niets maar ik baal er wel van. Ik wil onze laatste dagen in het leuke Singapore niet met een bonkend hoofd voorbij laten gaan. Een acupuncturist biedt vast uitkomst.

Dokter Hong heeft naast ons hostel een praktijk. Het voordeel van Singapore, zo dacht ik, is dat de Chinezen hier goed Engels spreken. De dame bij de balie kijkt op vanaf haar telefoon als ik binnenkom. Als ik haar uitleg dat ik graag een consult wil wordt al snel duidelijk dat ze geen woord Engels spreekt. Een jonge vrouw komt vanachter een gordijn en vertaalt mijn vraag. Ik vertel haar waar ik last van heb maar ik wil vooral ook een advies in welke organen mijn aandacht nodig hebben tijdens het beoefenen van mijn yoga. De yin yoga die ik beoefen werkt namelijk met dezelfde meridianenleer als acupunctuur. Met wat advies kan ik mijn eigen yoga oefeningen daarop aanpassen. De dame lijkt me te begrijpen en pakt mijn pols. Ik zie haar schrikken. Of ik me wel goed voel, vraagt de vertaalster.” Too much heat in your body, you are sweating so much!” Eh, het is 33 graden, mijn westerse lijf is niet voor de tropen gemaakt. Maar verder dacht ik me wel goed te voelen behalve dan mijn hoofdpijn en vermoeidheid van de afgelopen dagen. Ze vraagt om mijn tong uit te steken. En weer komt er een frons op haar gezicht. Ik twijfel, misschien voelde ik me toch iets slechter dan ik dacht..

De dame gebaart mij achter een gordijn op een bed te gaan liggen, de dokter komt zo. De vertaalster vertrekt, ze is zelf een heel tevreden patient en heeft net een behandeling gehad.”I will leave you tot her, trust me, the doctor is very good!”

Dus nu lig ik daar. Met mijn hoofd in het gat van een massagetafel te wachten op de dokter die er zo aankomt. De activiteit van mijn hersenen op dit moment is niet erg bevorderlijk voor mijn hoofdpijn. De dame is ondanks het gebrek aan taal tussen ons oh zo aardig. Maar er komt zo een dokter, die ik nog helemaal niet gezien heb, allemaal naalden in mijn lijf prikken. Was dit echt zo’n goed idee?

De aardige dame komt door mijn gordijn en port met haar ellebogen hard in mijn rug en benen. Als ik van pijn mijn lijf kronkel is ze tevreden en loopt ze weg. Als ze terugkomt dept ze wat plekken met een watje en ineens is het me duidelijk. Deze aardige dame is zelf de dokter, ik wacht helemaal niet op iemand anders! En hoewel ik het nog steeds dom vind van mezelf om zo onvoorbereid hier op die tafel te gaan liggen en naalden in mijn lijf te laten prikken besluit ik me maar over te geven. Ik ben hier nu toch, ze zal vast wel kundig zijn. De vertaalster had het tenslotte gezegd. Relax!

Dat is precies wat de dokter ook tegen me zegt als ze tientallen naalden in mijn rug en benen prikt. Ze is niet bepaald zachtaardig, ik ben thuis een wat mildere variant van acupunctuur gewend. Als ze een naald in mijn knieholte zet voel ik een elektrische schok van mijn rug naar mijn tenen lopen. Au! Ik schrik maar weet ook dat dit een heel goed teken is. Ze heeft precies het juiste punt geraakt. Dan zet ze een kookwekker en vertrekt ze achter het gordijn. Ik hoor de geluiden van haar telefoon en ipad. Alsof ik nooit binnen ben gestapt gaat ze door met waar ze mee bezig was.

Ik durf geen vin te verroeren in mijn huidige lichamelijke staat. Dus ik besluit het geluid van de wekker me te laten helpen om te ontspannen. Tik, tak, tik, tak, adem in, adem uit, dat is het enige wat ik nu hoef te doen. Ontspan!  Na zo’n tien minuten, denk ik (of was het twintig?), gaat de wekker en haalt de dokter de naalden weg. Ze dept weer met watjes en gebaart me om te draaien. Mijn hoofd is aan de beurt. Ze duwt met haar handen hard op mijn gezicht en mijn schedel en begint haar naaldenritueel weer opnieuw. Waar ik thuis gewend ben dat er zo ver mogelijk bij de klacht vandaan wordt geprikt om een niet te heftig effect te creëren is deze dokter duidelijk rigoureuzer van aard. Kordaat prikt ze naalden op mijn schedel, in mijn slapen en ja, ook in mijn oogkassen. De laatste naalden komen in mijn handen. En weer voel ik de elektrische schok. Au!

Na weer een kookwekkerpauze, een grondige massage van oogkassen en het rollen van mijn oogballen is mijn behandeling over. Als ik vraag welke organen en energiebanen aandacht nodig hebben kijkt ze me niet begrijpend aan. Chi zegt ze, chi! En ze demonstreert wat ze bedoelt met een diepe ademhaling. Energie bedoelt ze, chi is levensenergie, adem. Ze laat haar hoofd demonstratief rusten op haar handen. Het is duidelijk, ik heb rust nodig.

Terug in het hostel volg ik haar goede raad op en val ik in een diepe slaap. Als ik na een paar uur weer wakker word is het ineens licht in mijn hoofd, de pijn is weg. Ik voel me uitgerust.

Hoe bijzonder. Bijzonder en zo gewoon tegelijk.

De accu is opgeladen.

Alles is chi.