Treingeluk

De treinreis is een belevenis. Zeven uur in een schuddende coupé door het afwisselende landschap. Van rijstvelden en bananenplantages tot modderpoelen met bloeiende lotusbloemen en trossen lianen in het midden van de jungle. Alsof de apen je zo tegemoet kunnen springen vanuit de boomslierten. Maar ze laten zich niet zien, ze maken zich waarschijnlijk snel uit de voeten bij het naderende geluid van de trein en het hoorngeblaas van onze locomotief.

Met mijn neus in de wind hang ik uit het raam en neem ik de geuren, kleuren en geluiden van deze tocht in mij op. Het rollen van de wielen over de rails, het schudden van de trein, het tegen elkaar klapperen van de wagons, het ratelen van de plafondwaaiers, het groene landschap, de roze bloemen, de kleine hutjes, de bruine rivierstroompjes, de mensen op het station, de lachende kinderen en de leurende verkopers met hun etenswaar.

Wat is het toch heerlijk om zo te leven in het moment. Ik verbaas me erover hoe makkelijk ik dat ineens vind. Thuis moet ik mezelf daar zo vaak aan herinneren. Maar hier lijkt dat helemaal vanzelf te gaan. Is het mijn motto, dat ik nu intens aan het leven ben? Is het de bijzondere ervaring met mijn dochter? Is het mijn rugzak, waar ik altijd blij van word? Is het het intense vertrouwen dat het thuis ook goed gaat zonder mij? Zijn het de mensen hier voor wie ‘het nu’ de meest vanzelfsprekende tijd van het leven is?

Ja, dat is het. En nog veel meer. Alles is compleet, precies zoals het nu zijn moet.

Wat een geluk.