Public (s)park(l)ing

Donderdagmiddag, Utrecht. Ik zet mijn auto neer om de hoek van de Vondellaan. Ik gooi een tientje in de parkeerautomaat. Tot 17.00 uur kan ik hier blijven. Dat moet voldoende zijn, bijna een half uur uitloop na mijn afspraak. Nog een beetje ruimte om na te kletsen, ik hou er niet van om te haasten.

Vandaag heb ik een workshop ‘deel je droom’ van Mascha Boonzaaijer, alias Dr. Shine. Mascha geeft trainingen in public speaking en vanmiddag gaan we kennismaken met de manier waarop zij dit doet. Ze weet er een leuke en leerzame middag van te maken waarbij ze alle deelnemers genadeloos in het diepe gooit. Presenteren voor de groep.. We stamelen, hakkelen, draaien met onze heupen en kijken soms wat verlegen, maar Mascha begeleid ons met groot respect en kennis van technieken naar de betere versie van onszelf. Luctor et emergo. Ik worstel en kom boven. Nee, niet alleen dat, Mascha laat mij boven mezelf uitstijgen. Dat de workshop wat uitloopt juich ik met enthousiasme toe. Wat kan er tenslotte zo belangrijk zijn dat het niet een half uurtje kan wachten? Met een verhoogde dosis zelfvertrouwen en enthousiasme loop ik om 17.15 uur richting mijn auto.

Ineens daagt het me. Parkeerticket, 17.00 uur! Haastig loop ik de hoek om en ren naar de parkeerwachter die met zijn scooter voor mijn auto staat. De bon heeft hij net onder mijn ruitenwisser gestopt. Sorry mevrouw, u bent 15 minuten te laat! Met alle technieken die ik net geleerd heb probeer ik de man over te halen om de bon te schrappen. Ik vertel hem enthousiast over mijn leuke middag en de tijd die zo snel ging en dat ik gewoon helemaal het parkeren vergat. De aardige man lacht en zegt dat hij me echt had kunnen helpen als ik 1 minuut eerder was geweest, maar nu kan hij niets meer voor me doen, de bon was al geprint. Hij adviseert me om bezwaar te maken. Ik kijk hem verdwaasd aan: “bezwaar maken? welke reden geef ik dan op?”. “Nou gewoon”, zegt hij als hij lachend op zijn scooter wegrijdt, “de reden die je net noemt, je kan het altijd proberen!”

Met een grote glimlach stap ik in mijn auto, het beeld op mijn netvlies van de ambtenaar die mijn bezwaarbrief leest..

Zal ik?