‘Even niks’ voor scholieren

Lang, heel lang geleden reed ik er iedere dag het plein op met mijn gazelle fiets. Nu kwam ik aan met mijn bakfiets vol dekentjes. In plaats van de leren schooltas, een yogatas over mijn schouder. Het voelde wat vreemd, wie had ooit gedacht dat ik hier les zou gaan geven, op mijn eigen oude middelbare school? Die plek waar ik zelf als puber helemaal vastliep, waar ik worstelde met huiswerk, cijfers en vooral met wie ik nou eigenlijk was. Zoekend naar dat waar ik zo naar verlangde: vrijheid, zelfstandigheid, avontuur! Ik kon niet wachten tot ik eindelijk op eigen benen mocht gaan staan. Weg van school, weg van thuis, weg van al het gedoe. Vrij zijn, dat was wat ik wilde.

Ik was een puber die veel boven haar huiswerk hing en het gevoel had dat ze heel hard leerde. Maar het lukte me maar zelden om echt geconcentreerd bezig te zijn. Altijd afgeleid door dingen die mij meer boeiden: kijken in de spiegel, in mijn schetsboek tekenen, dromen over waar ik naartoe zou gaan als ik dat helemaal zelf kon bepalen. Ik maakte me zorgen over wat anderen van mij vonden. Was ik wel leuk genoeg, lief genoeg, mooi en slim genoeg? Er waren zoveel anderen waar ik niet aan kon tippen, zij waren zoveel mooier, knapper, slimmer en leuker dan ik. Waarom ging het bij mij altijd zo moeizaam en was het leven van anderen zoveel leuker? Ik wilde avontuur, een tof leven, maar waarom was dat er niet?

Nu, zeventwintig jaar later, sta ik een paar weken lang voor een gymzaal vol pubers. Sommigen zullen dezelfde worsteling hebben als ik toen had, anderen kennen weer andere strubbelingen. Want ieder mens heeft ze, de worstelingen met het leven. Of het een geblesseerde knie is, pijn of verdriet, slapeloosheid of een hoofd vol met gedachten, ieder mens komt zo zijn eigen dingen tegen. Ook pubers, ja, vooral pubers!

Zeventig prachtige jonge mensen had ik voor me die zich in razendsnel tempo aan het ontwikkelen zijn. Hun lichaam is in de afgelopen jaren alle kanten op geschoten, hormonen gieren door hun lijf, hun hersenen maken overuren. Ze zitten urenlang in de schoolbanken, moeten op tijd zijn in de les, móeten opletten, móeten huiswerk maken, móeten goede cijfers halen, móeten sporten, móeten bijbaantjes hebben, móeten hun kamer opruimen, móeten vrienden maken, móeten facebooken, instagrammen en snapchatten en ze móeten het vooral heel, heel leuk hebben.

Ik gaf ze yogales. Ik vertelde ze dat ze in deze les even niets moesten. In deze les hoefden ze alleen maar aanwezig te zijn en te luisteren naar hun eigen lichaam. In iedere houding liet ik ze voelen wat er in hun lijf en ledematen gebeurde. Ik leerde ze aandacht te hebben voor hun ademhaling, te voelen hoe de lucht hun longen binnenkwam, zonder dat ze daar enige moeite voor hoefden te doen. Want de adem, die gaat helemaal vanzelf. Ze voelden hun hart kloppen, ze voelden het bloed door hun aderen stromen. En aan het einde van de les mochten ze languit op hun mat gaan liggen. Na inspanning volgt ontspanning, ze hoefden even helemaal niks. Daar lagen ze, languit op de grond van de gymzaal. Terwijl de ballen stuiterden in de andere zalen, was het hier muisstil. De leerlingen ontspanden zich van hun tenen tot aan hun kruin. Het leven ging even helemaal vanzelf.

Dat wens ik ze, deze pubers. Ontspanning. Én ervaren dat het leven helemaal vanzelf gaat. Ook als je even geen moeite doet. Voelen waar je grens ligt en daar ook naar luisteren. Jezelf geven wat je nodig hebt. Niet omdat anderen dat zeggen, maar omdat je dat helemaal zelf voelen kunt.

Want jij bent de expert van jezelf. Alleen jij kunt voelen wat je voelt. Alleen jij kunt weten wat je denkt. Als je daarnaar leert luisteren, dan ben je vrij.

En ben jij hélemaal JIJ.