Home Sweet Home

Twee maanden hebben we samen doorgebracht, Veerle en ik. Wat was het een bijzondere ervaring. Het voelde zo gewoon, zo vertrouwd en alles ging zo vanzelf. Veel mensen hebben ons gevraagd of we vaak ruzie hadden of vroegen Veerle of ze echt vrijwillig met mij was meegegaan, het ongeloof dat een achttienjarige met haar moeder op pad wilde was van hun gezicht te lezen. En natuurlijk hebben we wel wat onenigheden gehad en een snauw gegeven naar elkaar. Het zou heel ongezond zijn als daar geen ruimte voor was geweest. En een enkele keer hing ik de boze moeder uit, die graag met wat meer respect behandeld wilde worden door haar dochter. En werd ik alleen nog maar bozer als ze haar ogen wegdraaide en als een puber “jahaaa” zei om maar van mijn gezeik af te komen. Maar ik verbaasde me steeds weer hoe makkelijk het ging. Hoe vanzelf de irritaties of onenigheden ook weer over gingen en we ons erover heen zetten. Hoe toegewijd we dan samen weer het avontuur in stapten. En hoeveel plezier we samen hadden.

De vlucht naar huis is lang. Veerle heeft haar hoofd tegen mijn schouder gelegd, ik strijk met mijn handen door haar haren. Ze is in slaap gevallen. Heerlijk vind ik het als ze zich even overgeeft aan het gevoel een klein meisje te mogen zijn. Ik laat mijn gedachten de vrije loop als ik herinneringen ophaal van vroeger, toen ze klein was en we ook samen lange vluchten maakten. Voor ik het wist zat ze op de arm van een stewardess die haar trots presenteerde aan al haar collega’s. Of ze zat op schoot bij een oude opa die het lezen van de krant even zat was. Veerle wist op jonge leeftijd al goed harten te stelen.

En gelukkig is ze dat nooit verleerd. Als we door de uitgang stappen op Schiphol vliegt ze in de armen van haar vriendje. Een schare aan mensen staat ons op te wachten en ik sluit zoon en manlief in mijn armen. Wat een warm welkom.

We zijn weer thuis!