Bezwijkende hitte

Wat was het heet daar in Sukothai, midden tussen Chiang Mai en Bangkok in. Voor het eerst hadden we een zwembad bij ons hotel. En dat bleek geen overbodige luxe.

De mussen vielen van de tempel ruïnes. De duiven zochten de schaduw in de langgerekte oren van de metershoge boeddhabeelden. We vonden zelfs een eekhoorn die bezweken was van de hitte. Toen hij in 38 graden de voeten van een eeuwenoude boeddha kuste was zijn leven volmaakt. Waarom zou je nog verder gaan? Hij nam een diepe teug vanuit het puntje van zijn staart helemaal tot aan zijn kruin en hij voelde de golden bliss door zijn petieterig lichaampje gaan. Dit was het einde en hij wist dat het goed was. Daar lag hij, de zachte eekhoornstaart streelden levenloos de tenen van zijn immense meester.

Na het aanschouwen van dit beestje besloten we onze tocht door het tempelpark te staken. Met onze bezwete lichamen voor een op volle toeren draaiende fan en een grote beker ijsthee in onze handen, keken Veerle en ik elkaar aan. Waarom doen wij dit? Volgen we het pad van de eekhoorn of besluiten we gewoon het zwembad in te duiken?

Een half uur later slaakten we een zucht van verlichting toen we ons warme lijf in het chloorwater lieten zakken. Dit smaakte naar meer.

Op naar de zee!